دگر بار شاهد منتی دیگر از سوی خداوند تبارک و تعالی در سالروز شهادت رییس مذهب جعفری(ع)در شهرستان بابل بوده ایم.دو مهمان پرافتخار شهیدی را توفیق میزبانی داشته ایم که نمی دانم بر چه اساسی آن بزرگواران را شهدای گمنام لقب داده اند؟در حالیکه آنان نام آشناتر از هر نما آشنایی هستند و این ماییم که در مسیر شناخت خود در این دنیای وانفسا گم گشته ایم.
آری این منت پر نعمت را باید پاسخگو می بودیم و چه زیبا مردم ولایتمدار شهرستان بابل شاکر این نعمت بوده اند.حضور گسترده عزادارن، فضایی دیگر را در این شهرستان رقم زده بود که خاطره ایام دفاع مقدس را در اذهان تداعی می کرد.
در جای جای مسیر تشییع،زنان و دختران را مشاهده می کردیم که آمده بودند برای این دو شهید گرانقدر مادری و خواهری کنند.در آغوش کشیدن تابوت این شهدای عزیز،گریه و شیون توام با نازهای مادرانه اصلا" اجازه فرصت اینکه کسی بخواهد در ذهن خود نبود خانواده این دو شهید بزرگوار را به ذهن بیاورد،نمی داد.
پدران و پسران جوان نیز براستی پدری و برادری کردند.اصلا" همه آمده بودند تا بگویند برای ما فرقی ندارد که این شهدا از کجایند؟گمنامند یا شناخته شده؟تازه به شهادت رسیده اند و یا اینکه 26 سال از شهادت این بزرگواران می گذرد؟مردم آمده بودند تا پایبندی خود را به شهدا بار دیگر به همگان اثبات نمایند.آمدند تا قدردانی خود را از شهدا را بار دیگر فریاد بزنند.آمدند ولایت پذیری خود را فریاد بزنند و بگویند حسین حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست.
آری باید به این حضور پراز شعور و احساس مسئولیت آفرین گفت و قدر دان این مردم همیشه در صحنه بود که براستی قدر دان خون شهدایند.